Skąd wywodzi się NDT-Bobath
Metodę tę opracowało małżeństwo Berta i Karl Bobath w latach czterdziestych ubiegłego wieku. Od dawna używana jest ona z przeznaczeniem rehabilitacji na wszelkim świecie, nie tylko u dzieci ale i u dorosłych. Do naszego kraju rehabilitacyjną metodę tę wprowadziły Mary Quinton i Elsbeth Koeng, które również są matkami rozwoju tej metody u dzieci. W Polsce NDT-Bobath wykorzystywana jest zwykle u wcześniaków, niemowląt, dzieci, które chorują na różne zespoły neurologiczne, mają kłopoty ortopedyczne, genetyczne a także prezentujące opóźnienia w ciągu. Zdecydowanie zalecane jest skorzystanie z rehabilitacji wyłącznie pod okiem specjalistów, którzy na codzień się tym zajmują. Możesz ich znaleźć w Active Place. Od samego początku technologia ta rehabilitacji jest stosowana i poprawiana wraz z rozwojem medycyny, głównie neurofizjologii.
Jakie są najważniejsze założenia tej metody
Zadaniem tej metody rehabilitacji jest pomoc w rozwoju wszechstronnym w stopniu, by mogło być w jak największym stopniu niezależne w życiu oraz maksymalnie wykorzystywać własne możliwości na ile pozwalają uszkodzenia Ośrodkowego Układu Nerwowego. Trzeba wiedzieć, iż doświadczenia czuciowo-ruchowe u dzieci z chorobą Ośrodkowego Układu Nerwowego są zgoła różne i są przyczyną powstawania nieprawidłowych bodźców odczuwania ich ciała oraz nieprawidłowych ruchów. Podając za przykład, nie rozwija się lub źle funkcjonuje reakcja równowagi oraz prostowania. Nieprawidłowe wzorce ruchowe występują na skutek zaburzeń w napięciu mięśni oraz niskiego jego rozłożenia. Najczęściej pierwsze problemy pojawiają się w kontroli tułowia i głowy. Dopiero później problemy chodzą do dalszych partii ciała. Najbardziej niepoprawne są ruchy rotacyjne. Stąd też pierwszą rzeczą do usprawnienia jest oddziaływanie na napięcie mięśni przez obniżanie napięcia wzmożonego i zwiększanie obniżonego. Jest wtedy możliwe dzięki stosowaniu wyselekcjonowanych technik rehabilitacyjnych, które najlepiej stymulują do działania niemowlaka już z pierwszych miesięcy istnienia. Za cel uznaje się również hamowanie niepoprawnych odruchów oraz wyzwalanie ruchów, które jako wysoce są podobne do normalnych. Wykonuje się to za pomocą wspomagania i prowadzenia ruchów z punktów kluczowych, inaczej nazywanych punktami kontroli ruchu, za które uznaje się głowę, obręcz barkową, obręcz miedniczną jak również inne partie ciała. Kolejnym punktem rehabilitacji jest utrwalanie i wykorzystywanie zdobytej wiedzy ruchowej na co dzien.